Olmamak lazım aslında. Böyle kendine eziyet etmemek lazım ama yapamıyorum. Dün geceden beri ben bu işi becerebilecek miyim diye kendi kendimi yiyorum. Ya beceremezsem iç sesi de bir yandan baya baskı kuruyor...
Verilmesi gereken bir sürü kilo ve kısacık zamanım var. Sabrım da pek güçlü değil son zamanlarda ama yine de en son damlasına kadar zorlayacağım...
En büyük destekçilerimde canım Doz'umun da dediği gibi rakamlara takılıp kalmak istemiyorum ama aklımdan çıkmıyor hesaplamalarım...
Danıştığım doktorum Murat bey'de bana yapabiliriz umut ışığını verdi ama nedense bugün baya karamsarım bu yol konusunda. Acaba vücudumdaki kas ağrıları yüzünden mi?
Bazen diyorum ki kendime; ''kuzum deli misin nesin? Sağlıklı beslenmeye ve spora başlayalı bir hafta oldu. Öyle bir anda alındığı gibi verilmez. Az sabırlı ol. Bir aydan önce fark görmek zor olur...'' Bu bir ay çabuk geçse olmaz mı? Bir sonuç görsem, rahatlayacağım. Daha çok sarılacağım yaptığım işe.
Deli gibi spor yapıp, kendimi zorlarken aklımdan çıkarmıyorum hayallerimi. Sanki onlara ulaşmak için yürüyorum o yürüyüş bandında gibi... Ya da yaptığım her plates adımında sanki hayallerime doğru esniyorum...
Sağlıklı yaşam, mutlu yaşam Laliş. Eziyetini çekeceksin tabi başta. Hiçbir şey kolay değil ki... Sonra eski sağlığına, esnekliğine, hareket özgürlüğüne kavuşunca çok mutlu olacaksın diyorum kendime.
En azından bugün çabuk bitse... Belki karamsarlığımda bu gecenin karanlığında kaybolur gider... Gider di mi?
Ben hazırlanıp spora gideyim en iyisi... Belki spor eğitmenimle çalışmak ve konuşmak dağıtır bu kara bulutları üzerimden...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder